Ik geef – ietwat teleurgesteld – toe: dit gaat hem niet meer worden. Hoe graag ik nu ook samen een vakantie zou boeken of het eerste het beste vliegtuig zou pakken, tijd en geld vormen een probleem. Teleurgesteld sluit ik de pagina’s vol schreeuwerige prijsvechters.
Last minute teleurstelling
Ja, zoals het er nu naar uitziet, ga ik deze zomer niet op zomervakantie. Ik weet het, het is een luxe probleem, maar toch baal ik heel erg. Juist nu ik steeds meer behoefte krijg aan reizen (dat had ik vroeger nooit), zou ik voor het eerst niet op vakantie gaan.
Aan de ene kant vind ik het slecht van mezelf dat ik dat zo erg vind. Er zijn immers zat mensen die (bijna) nooit op vakantie gaan. Het feit dat ik jarenlang wel kon gaan – soms zelfs meerdere keren – is natuurlijk al een enorme luxe. Tegelijkertijd komt het vooral door de last minute teleurstelling. Tot 1 à 2 weken terug had ik nog de hoop (en verwachting), dat ik wel zou gaan. Stiekem zag ik mezelf al rondlopen met mijn camera, heerlijk bruine benen en een grote zonnebril in de mooiste gebieden.
Natuurlijk kan dat beeld deze zomer nog steeds werkelijkheid worden. Niemand die me tegen houdt. Of nou ja, behalve ikzelf dan. Want alleen op vakantie gaan…? Voor iemand die het al vervelend vindt om ergens alleen koffie te gaan drinken, is het een behoorlijke stap.
Ik begon aan deze blogpost zo’n twee weken terug. Ondertussen zijn mijn plannen weer compleet anders: ik ga in ieder geval 3 dagen naar Londen (JA ECHT!) en waarschijnlijk ook nog een weekje ergens anders naar toe. Luxe probleem opgelost, zou je denken. En hoewel dat ook klopt, heeft het me wel aan het denken gezet.
Twee weken terug dacht ik namelijk erover om alleen te gaan. Dat vond ik stiekem best eng klinken, zoals je maandag al kon lezen in mijn doelen voor juli. Maar waarom is dat nou zo eng? Waarom zou het vervelend zijn, voor mezelf kiezen en niet afhankelijk zijn van anderen?
Een week lang niets anders doen dan waar ik zin in heb. Doen wat ik leuk vind, geen compromissen sluiten en niet honderden afspraken omdat ik geen nee durf te zeggen, terwijl ik tijd voor mezelf wil. Het klinkt heerlijk. Zo heerlijk, dat ik vorige week bijna een vliegticket had geboekt en een Airbnb had gemaild.
Toch is er een klein stemmetje in mijn hoofd die angst influistert. Die me vertelt hoe eng het is om alleen naar het vliegveld te gaan, alleen in the checken en alleen mijn overnachtingsplek te moeten vinden in een land dat ik niet ken en waarvan ik de taal niet spreek. En dat stemmetje wint vaak.
Ik kom die stem namelijk niet alleen tegen als ik erover denk ik om te reizen. Zo’n beetje ieder plan dat maar een millimeter buiten mijn comfortzone ligt, triggert die stem.
Bloggersmeeting? ‘Misschien vinden ze je niet leuk genoeg.’
Praten en filmen op Snapchat? ‘Dat zullen sommigen vast gek vinden.’
Alleen ergens gaan koffie drinken? ‘Wat als mensen je raar aanstaren?’
Trots op iets wat ik gedaan heb? ‘Dat heb je niet alleen gedaan en zo moeilijk was het niet.’
Het is eigenlijk minder een stem van angst en meer een stem van twijfel. Een stem die me continue vertelt dat ik aan mezelf moet twijfelen. Een stem die bij ieder positief geluid over mezelf harder roept en dat positieve in twijfel trekt.
Ik denk niet dat die stem altijd zo slecht is. Soms is het goed om even een stap terug te doen en naar jezelf te kijken. Want het zal vast niet altijd terecht zijn als je boos bent of als je roept dat je iets geweldigs gedaan hebt. Dan mag je ook best eerlijk naar jezelf zijn.
Maar hoewel ik die stem dus soms wel waardeer, zou ik willen dat hij af en toe iets minder hard roept. Niet steeds met zo’n grote mond vooraan staat en iets meer in lijn is met mijn karakter: wat meer op de achtergrond.
Want af en toe mag je ook best eens trots zijn op jezelf, iets uit je comfortzone doen, maar vooral: fouten maken.
Om terug te komen bij het begin van deze blogpost: zou ik alleen op vakantie gaan? Ik weet het niet, maar ik hoop het wel. Mocht ik nog wat geld over hebben, dan hoop ik dat die stem voor één keer z’n mond houdt.
Nee, wacht – niet voor één keer. Ik hoop dat die stem vanaf nu wat vaker stil is.