Blog

Writersblock. Zo’n beetje het meest verschrikkelijke wat je kan hebben als je dol bent op schrijven. Mij gebeurt het om de haverklap. Zo ook nu. Ik wil graag schrijven, maar het komt er gewoon niet uit. Alles wat ik schrijf vind ik prut, is niet te volgen, slaat nergens op. En dus is dit al het derde artikel waar ik vandaag aan begin. Grote kans dat ik dit zo ook weer weg gooi.

Als ik in een writersblock zit, probeer ik me altijd af te vragen wat ik wil vertellen. Wat vind ik zelf leuk? Wat wil ik graag lezen? Wat willen jullie graag lezen? Vervolgens volgt het standaard 100000 keer mijn kamer doorkijken, opzoek naar iets wat ‘schrijfbaar’ is. Maar nee, een pakje kauwgom, schoenen, mijn gitaar, flesje water, deo, boekenkast en de duizenden kladblaadjes zijn allemaal echt niet interessant. Vervolgens ga ik nadenken over dingen uit het nieuws. Zit er niets bij waarover ik lekker kritisch kan zijn? Iets waarover ik fel mijn mening kan geven. Lekker koppig zijn en vooral de andere kant op kijken met mijn mening?
Af en toe leveren deze stappen me iets op. Meestal niet.
Dan begin ik meestal maar iets te schrijven. Al gaat het over de sok die ik kwijt ben, over het aan de buis gekluisterd zitten voor het schaatsen, of over… – oké ik ben alweer kwijt waarover ik net aan het typen was -, of over een writersblock. Maar het helpt. Want nu ben ik aan het schrijven en ben ik toch op een aantal ideetjes – momentje, even opschrijven – gekomen.
Als mensen me vragen waar ik inspiratie vandaan haal, denk ik dat ik wel schrijven moet antwoorden. Want hoewel ik in een creatieve bui kan zijn, ik kom pas echt op ideeën op het moment dat ik mijn vingers aan het werk zet. De woorden komen dan vanzelf op papier en ik krijg vanzelf ideeën.
Oké, er zijn zat andere dingen waar ik inspiratie uit kan halen hoor. Denk aan Tumblr, mooie foto’s, fantastische verhalen, leuke blogposts, een geniale column, een heerlijke wandeling door het bos, etc. Maar ik kom pas echt ergens zodra ik minstens 100 worden op papier heb staan en opnieuw begin. Alleen heel af en toe kan ik gaan zitten en meteen iets neerzetten waar ik blij ben.

Excuses voor dit nutteloze verhaal. Het heeft geen clue, het is niet grappig, het is eigenlijk vrij weinig. Een onzinnig verhaaltje over hoe ik het moeilijk kan vinden iets op papier te zetten. Maar goed, dit verhaal ben ik en ik ben mijn blog – in zekere zin. En misschien daarom dat het toch online gaat.

Op goed geluk rijd ik het terrein van het provinciehuis op – hoop ik. Ondanks dat het pas 7 uur is, is het buiten al donker. Rechtdoor of links? Ik sta stil, kijk minstens tien keer beiden kanten op en besluit dat links me het meest logisch lijkt. Dus zet ik mijn auto in z’n achteruit en plaats hem voor de slagboom. *bzzz* “Hallo?” “Ik ben hier voor een bijeenkomst van het Young 4 Nul Team.” “Komt u verder.” *bzzz* De slagboom zwaait omhoog en ik rijd het parkeerterrein op. Ik zet mijn auto ergens neer (in de hoop dat het een parkeerplaats is), stap uit en loop naar wat – hopelijk – de ingang is. Shit! Vergeet ik bijna de auto op slot te zetten. Snel terug rennen, op slot zetten en nog tien keer controleren of hij echt op slot staat.
Onderweg kom ik een aantal mensen tegen. Ze kijken me even aan en ik geloof dat ze allemaal denken dat ik hier verkeerd zit. Eenmaal bij de ingang loop ik vertwijfeld op de schuifdeuren af – ik twijfel of het echt schuifdeuren zijn. Op het laatste moment schuiven ze alsnog open en loop ik met een gerust hart verder, door naar de draaideur. Ik voel een paar ogen prikken, komend vanuit het hokje naast de ingang. Voorbij de draaideur bevind zich een grote hal. Pas dan bedenk ik me, dat ik geen idee heb waar ik moet zijn. Bij gebrek aan een ander teken van leven, loop ik naar de prikkende ogen – oké, naar de man in het hokje. Er lijkt een soort loket aan te zitten, maar de gaten in het glas missen. Gelukkig staat de man gelijk op – naar mijn vermoeden om door de deur te komen. Hij stapt echter regelrecht op het loket af en drukt op een knopje. Hij zegt wat door de intercom, iets compleet onverstaanbaars – ik gok dat hij vraagt waarmee hij me kan helpen. Mijn ogen gaan over het loket; mijn kant heeft geen knopje. In de hoop dat hij me kan verstaan antwoord ik:
“Ik heb een afspraak voor het Young 4 Nul Team.”
“Een moment.” Hij staat op en typt wat dingen in op z’n computer. “Kamer 148 moet je zijn.”
Ik werp een blik om me heen. Nergens bordjes die aangeven waar ik die kamer kan vinden. “Hoe kan ik die vinden?”
“Hier rechts de trap op, en bovenaan weer rechts.”
Ik bedank hem en loop de trap op. Het is zo’n brede trap, die je alleen maar ziet in ‘belangrijke’ en ‘mooie’ gebouwen. Gebouwen die ontworpen zijn door architecten die geen oog hebben voor ruimte benutting. Ik erger me eraan.
Kamer 148. Bijna klop ik. Van binnen klinken stemmen. Door de matglazen deur zie ik vaag iemand staan. Degene die aan het presenteren is. Ongemerkt binnenkomen kan ik wel vergeten; ik moet vlak langs haar lopen. Ik haal nog een keertje diep adem en klop dan aan. De deur gaat open en alle gezichten kijken me aan. De vrouw, die bezig was iets te vertellen, begroet me en zegt dat ze nog net niet begonnen waren. Onzeker loop ik naar de achterkant van de kamer, pak een stoel en plaats mezelf tussen twee jongens – beiden een paar jaar ouder dan ik.
“Goed, we wilden beginnen met een voorstelronde. Achter jullie liggen een aantal kaartjes. We vragen jullie er een uit te kiezen die aangeeft waarom je jezelf hebt aangemeld voor het Young 4 Nul Team.”

Het is een stuk later – 2 uur en 5 minuten om precies te zijn. Samen met een paar andere jongeren loop ik die belachelijke brede trap weer af. We lachen om het feit dat ik de parkeerplaats niet kon vinden – gelukkig was ik niet de enige. Stiekem lach ik ook om mezelf. Wat heb ik me toch weer zenuwachtig zitten maken. En waarvoor? Voor een gezellige en interessante avond met leuke jongeren.
We wensen elkaar een fijne avond en gaan ieder onze eigen weg. Ik stap mijn ietwat koude auto in. Wonderbaarlijk genoeg weet ik in één keer de uitgang te vinden. Mijn auto draait de snelweg op en ik glimlach. Ik heb zin in het Young 4 Nul jaar.

De provincie Brabant zet zich in om het aantal verkeersdoden naar nul te brengen. Dit jaar staat in het teken van jongeren. Door jongeren bewuster te maken van hun verantwoordelijkheid in het verkeer, kunnen ongelukken voorkomen worden. Wij, het Young 4 Nul Team, gaan ons daarvoor inzetten. Meer info of ook lid worden? Breng dan deze site een bezoekje.

Momenteel zit ik midden in mijn tentamenweek (en zou ik nu dus ook niet moeten bloggen). In totaal heb ik dit keer 5 tentamens; 3 herkansingen van vorige periode en 2 van deze periode. De eerste periode had ik geen een vak gehaald en nu wordt het dus extra spannend. Twee tentamens had ik vorige week, waaronder een herkansing. Hoewel het eerste tentamen veel beter dan verwacht ging, ging mijn herkansing minder. En dat, terwijl dat juist een van mijn betere vakken is. Voor mij de reden dat ik er echt even doorheen zat.

Al een paar jaar twijfel ik over mijn studiekeuze. Zelfs nu ik dus officieel gekozen heb, twijfel ik of ik dit de rest van mijn leven wil blijven doen. Niet dat de studie niet bevalt, dat zeker niet! Maar het idee dat ik dit tientallen jaren blijf doen…? Het liefste ren ik zo hard mogelijk weg van dat idee.
Nu mijn studie niet lekker loopt, krijg ik alleen maar meer vraagtekens bij mijn studiekeuze. En daarbij hijgen de BSA (bindend studie advies) en studieschuld ook nog eens in mijn nek. Als ik me tentamens nu zou verpesten, vond ik zelf dat ik meteen moest stoppen. Want stop ik voor 1 februari, dan heb ik geen last van studieschuld. En nu mijn herkansing zo tegen viel, begin ik me daar steeds meer op voor te bereiden. Maar tegelijkertijd wil ik helemaal niet stoppen met mijn studie. De studie bevalt goed, mijn medestudenten zijn gezellig en ik zou het gewoon heel erg vinden om te moeten stoppen.
Zelf denk ik niet dat ik de studie niet aan kan. Mijn grootste knelpunt is mijn motivatie en concentratie. Waar mijn broer achter zijn bureau kan gaan zitten en uren kan gaan zitten werken, hou ik dat nog geen tien minuten vol. Om eerlijk te zijn mis ik de middelbare dan ook wel. Want hoe zeer ik ook een hekel had aan hele dagen op school te moeten zitten, het werkte wel. Ik zal niet beweren dat ik een hele goede scholier was – meestal haalde ik het maar net -, maar ik besteedde meer tijd aan school. En dat gaf resultaat.

Gisterenochtend had ik er een gesprek met mijn moeder over, tot bijna aan tranen toe. En laat ik je zeggen; ik huil nooit in iemands bijzijn. Maar dan ook nooit. Ik was echt even helemaal klaar met alle stress en de druk die erop stond. En ik was helemaal klaar met mezelf. Boos op het feit dat ik met niet kan concentreren en mijn broer wel zo makkelijk. Het liefste wilde ik onder mijn dekens kruipen en er nooit meer bovenuit komen.
Gelukkig heb ik er een goed gesprek met mijn moeder over kunnen hebben. Mijn ouders willen liever dat ik wel doorga met mijn studie, ook al haal ik nu niet alles. Zou ik aan het einde van het jaar het dan toch niet halen, dan vinden ze dat ik er op z’n minst iets van geleerd hebben. En misschien hebben ze daar ook wel gelijk in. Ik ben nog jong (ik heb een klas overgeslagen) en heb dus nog zoveel te leren. En een half jaartje werken lijkt me eigenlijk niet goed voor me. Mezelf kennende zorgt dat er voor dat ik liever blijf werken dan weer terug de schoolbanken in te gaan.

Na zo’n rotdag ben ik gisteravond eindelijk weer eens lekker in bad gegaan. Even helemaal niets en na kunnen denken. Nu voel ik me alweer een stuk beter en zie ik de wereld een beetje zonniger tegemoet. Voorlopig blijf ik nog hopen dat mijn tentamens van morgen en overmorgen in ieder geval goed gaan. Na de tentamenweek zie ik wel weer verder.

Daar ging ik dan. Nietsvermoedend op weg naar de appie voor de noodzakelijke dingen. Energy, chocola, snoep, je kent het wel. Zonder kom ik mijn tentamenweek niet door. Maar goed, ik was dus op weg naar de appie. Fiets op slot, het winkelcentrum in – lees; een mini gebouw met niet meer dan een handjevol winkels – en tussen de mensenmassa door manoeuvreren. Gefocust op normaal blijven lopen en niemand omver stoten.
Het gevaar luurde vanaf zijn plek, klaar om zijn aanval te beginnen. Stap voor stap kwam ik dichterbij. Nog altijd had ik niets door. Langzaam… Eindelijk! Het stukje groente kon z’n slag slaan! Maar ik gaf me niet zo maar gewonnen. Terwijl mijn ene been langzaam onder me vandaan begon te glijden, werkten mijn hersenen razendsnel. Als een befaamde keepster, liet ik me in de keeper spagaat vallen. Mijn been raakte de grond, gevolgd door het aanhangende deel. De pijngolf onderdrukte ik. Gauw krabbelde ik overeind, onder toeziend oog van de getuigen. Mijn ogen scande de omgeving af en al gauw spotte ik de boosdoener. Hij mocht een slag geslagen hebben, maar dit zou niet een tweede keer gebeuren. Met een boogje belande hij in de prullenbak. Tja, wie het laatst lacht, lacht het best.