Op de middelbare was ik altijd het type dat zo ongeveer leefde in spijkerbroeken en simpele vesten. Ik had geen kleedgeld en kwam met mijn ouders bijna altijd bij dezelfde winkels. Het was niet dat ik geen interesse had in mode. Juist het tegenovergestelde! Toch droeg ik bijna altijd dezelfde soort outfits. Heel casual, lekker simpel, maar ook een beetje saai.
De afgelopen jaren ben ik veel veranderd. Waar ik tijdens mijn middelbare school carrière nog een grijze muis was, voel ik me nu als een bloem die begint te bloeien. Nog niet uitgebloeid, maar de mooie kleuren worden wel steeds zichtbaarder. Als je me zo’n vijf jaar terug had verteld dat ik ooit filmpjes van mezelf online zou zetten, dan had ik je voor gek verklaard. Ik zei weinig, was verlegen en ontweek aandacht waar mogelijk. De afgelopen jaren ben ik echter echt ontpopt en durf ik steeds meer.
Toch zijn er nog veel dingen die ik niet durf. Een van die dingen heeft te maken met kleding. Hoewel ik allang niet meer alleen spijkerbroeken draag, zijn er nog steeds dingen die ik niet gauw in mijn winkelmandje gooi. Al jaren heb ik een liefde voor hoeden, maar er een dragen…? No way!
Als ik om me heen kijk, denk ik dat ik niet de enige ben die deze ‘angst’ kent. Een kledingcrisis komt bij velen bijna dagelijks voor, tijdens het shoppen wordt er altijd om een mening gevraagd en wie kent niet de gebruikelijke ‘wat trek jij aan?!’ vragen.
Deze dingen hebben echter misschien minder met kleding te maken en meer met de mening van anderen. Als je een dagje de hele wereld voor jezelf zou hebben, zou jij dan alsnog hetzelfde dragen? Ik waarschijnlijk niet. Ik ben wel benieuwd wat er zou gebeuren, als we allemaal één dagje zouden aantrekken wat we echt heel tof vinden. Eén dagje alle andere meningen vergeten en alleen aan onze eigen mening denken.
Op een dergelijke dag zou ik waarschijnlijk niet alleen andere kleding dragen, maar me ook anders gedragen. De hele dag door hou ik me namelijk bezig met de mening van anderen. Zelfs als ik een keer een Starbucks haal op het station, ben ik bang dat dat stom overkomt zodra ik op mijn universiteit ben. Belachelijk, maar toch schiet het door mijn hoofd. Het liefste zou ik al deze andere meningen vergeten. Dan zou ik ongegeneerd lachen naar mijn telefoon, een echt vreugdedansje maken bij iedere nieuwe volger of reactie en zonder gene mee wiegen op mijn muziek – natuurlijk compleet uit het ritme! Maar die meningen van anderen zorgen ervoor dat ik dit soort dingen niet in het openbaar durf te doen.
Hetzelfde gebeurt met mijn outfits. Sommige dagen kan ik met vol vertrouwen de deur uitstappen, maar binnen een paar minuten me onzeker voelen. Zo heb ik ondertussen die hoed gekocht. Hoewel ik er echt verliefd op ben, weet ik ook dat het blikken oplevert. Die blikken, of ze nou negatief of positief zijn, kunnen me heel erg onzeker maken. Met als gevolg dat ik hem bijna niet op durf te zetten. Is dat niet gek? Iets waar je zowat verliefd op bent, niet meer willen door de mening van anderen? De mening van anderen kan je zo ongelukkig maken! In mijn ‘grijze muis’ periode heb ik dat gemerkt, maar in mijn ‘bloei’ periode merk ik het nog beter. Ik kan er nu namelijk extra gelukkig van worden als ik iets wel durf aan te trekken.
Stiekem ben ik er al best trots op dat ik steeds meer mijn eigen ding durf te doen. Die trots zorgt er vervolgens weer voor dat ik nog meer durf te doen. Een mooie cirkel, waardoor ik langzaamaan steeds meer begin te bloeien. Wie weet durf ik over een paar jaar zelfs wel een vreugdedansje te maken!
Herken jij je in deze angst?