Ondertussen schrijf ik al ruim 1.5 jaar aan een stuk. Eerst op Gluutloos, nu hier op Mainly Marlot. Ook daarvoor ‘blogde’ ik al lange tijd. Of mijn vorige internetplekjes echt als blogs te typeren waren weet ik niet, maar het waren wel online plekken waar ik mijn verhalen en typekunsten plaatste. Die blogjes startte ik voor het eerst rond mijn 12^e. Ondertussen, nu ik 19 ben, blog ik dus al ruim 5 jaar. Je zou me dus best een doorgewinterde blogger kunnen noemen.

Toch ben ik voor mijn gevoel nog steeds een beginner. In de tijd dat ik begon kende ik het woord blogger nog niet eens echt. Hoewel mijn online plekje toen nog wel via blogse online stond en dus echt een blog was, noemde ik het zelf nooit zo. Nee, het was mijn online plekje waar ik mijn verhalen postte. Om het makkelijk te maken.
Al die oude blogs hield ik zonder moeite bij. Bijna niemand las het en het was niet meer dan een suffe hobby. Toen ik Gluutloos begon, was dat een heel ander verhaal. Bloggen was opeens echt een ding. In Nederland verdienden steeds meer mensen geld met hun blog en een enkeling kon zelfs fulltime leven van zijn of haar blog. Een echte blog bijhouden was opeens veel serieuzer geworden. Maar daarmee ook enger.

De nieuwe status van bloggen bracht opeens druk met zich mee. Voor mijn gevoel kon ik niet meer zorgeloos iets online plaatsen, wanneer ik maar wilde. Nee, alles wat ik plaatste moest van goede kwaliteit zijn en daarnaast kon het eigenlijk ook niet door de beugel om onregelmatig te posten. Waar ik vroeger met gemak dagelijks en onbezorgd iets kon posten, legde ik nu opeens een enorme druk op mezelf.

Die druk, die is er nog steeds. Waarschijnlijk is hij zelfs erger. Nu ik namelijk ook nog eens meer lezers heb, heb ik het gevoel dat ik mensen niet teleur moet stellen. Dat iedere post leuk en interessant moet zijn. Dat iedere post mijn mening goed moet weergeven. Toen ik begon met Gluutloos was mijn plan om een mix van glutenvrije posts en columns te plaatsen. Die columns komen echter amper voor. Niet omdat ik ze niet schrijf, maar omdat ik veel te kritisch op mezelf ben. Daarbij ben ik ook te bang om iets niet perfect te verwoorden. Ik ben vrij kritisch en niet op mijn mondje gevallen, zeker niet in het schrijven van columns. Als je echter fel schrijft, kan je ook negatieve reacties verwachten. Uit angst om iets verkeerd te verwoorden en daarop negatieve reacties te krijgen, zijn mijn columns waardeloos geworden en maak ik ze vaak niet eens af.

Het is gek hoeveel zo’n woordje met je kan doen. Het label blogger geeft me opeens het gevoel dat alles perfect moet. Voor dat label kom ik dan ook niet zo snel uit. Lange tijd heb ik het vertellen over mijn blog uitgesteld. Zowel aan familie en kennissen als vriendinnen. De eerste keer dat ik erover vertelde, was nadat ik mijn eerste mailtje van een bedrijf had gekregen. Het was als het ware een bevestiging dat mijn blog niet compleet waardeloos was. Uit enthousiasme vertelde ik het aan mijn zusje, die het aan mijn ouders vertelde. Zonder dat ik het eigenlijk wilde, vertelden mijn ouders het weer aan vrienden en kennissen en zo begon het balletje langzaam te rollen.

Ondertussen weten de meeste mensen om me heen er wel van. Af en toe krijg ik zelfs vragen als hoe het er nou mee staat en of het allemaal nog goed loopt. Heel leuk vind ik dat! Maar om me nou voor te stellen met ‘Hoi, ik ben Marlot en ik blog!’, gaat me nog een stapje te ver. Aan de ene kant vind ik dat gek. Bloggen is net zo goed een hobby als gitaar spelen of tekenen. Tegelijkertijd snap ik bij mezelf waar die ‘angst’ vandaan komt. Door gelijk open te zijn over je blog, geef je mensen ook een hele makkelijke manier om over je te oordelen.

Ik vraag me wel eens af of de nieuwe status van het bloggen wel zo goed is. De laatste dagen is uit meerdere blogposts gebleken dat niet alleen ik de druk van het bloggen voel. Vele andere bloggers ervaren dit ook. Daarbij lijkt de bloggerswereld ook steeds meer te veranderen. Die nieuwe status staat niet stil: bloggen lijkt steeds commerciëler te moeten worden. Voor mijn gevoel begint alles steeds meer om cijfertjes te draaien. Ik zie zo vaak op Facebook de vraag voorbij komen welke bezoekersaantallen normaal zijn. Alsof er een voorwaarde zit aan het label blogger en je zonder de juiste aantallen er niet bijhoort.

Toch kan ik niet ontkennen dat ik ergens ook blij ben met de nieuwe status van bloggen. Als ik mailtjes ontvang van bedrijven, of hele lieve reacties krijg onder mijn posts, dan word ik daar heel erg blij en trots van. Niet alleen zou ik die mailtjes en reacties zonder deze nieuwe status waarschijnlijk (bijna) nooit ontvangen hebben, het zorgt er ook voor dat ik dit soort momenten durf te delen. Vijf jaar terug zou het niet in me op gekomen zijn om over een leuke reactie te vertellen. En dromen van een mailtje van een bedrijf? Echt niet! Ik had het nog nooit gezien als mogelijkheid!

Ik ben heel benieuwd waar de status van bloggen uiteindelijk zal eindigen. Een ding lijkt me duidelijk. Vele bloggers, waaronder ik, zijn bang dat het bloggen teveel doorslaat van hobby naar commercieel. Van de nieuwe blogs, die als paddenstoelen uit de grond omhoog springen, kan ik alleen maar hopen dat ze beginnen vanwege een liefde voor het bloggen. Wie weet zien we dan over een aantal jaar weer net zoveel commerciële bloggers als onbezorgde bloggers. Ik verlang in ieder geval nog wel eens naar mijn onbezorgde blogtijd. Al zou ik de leuke reacties en mailtjes voor geen goud willen missen!