Mijn allereerste verhaal kan ik me nog goed herinneren. Of nou ja, niet het gehele verhaal – al weet ik nog genoeg om te weten dat het cringe worthy was – maar eerder het verhaal eromheen. Het eerste verhaal dat ik helemaal af schreef was voor een wedstrijd. Ik had er heel veel tijd ingestopt en vond het echt geweldig. Maar mijn liefde voor taal begon al een aantal jaren eerder.
Ik was een vroege lezer – een hele vroege. Al voor groep 3 kon ik lezen. Niet omdat mijn ouders uren met me hadden zitten oefenen – integendeel. Ik had mezelf leren lezen. Goh, hoe doe je dat? Ja, goede vraag. Ik zal misschien een gedeelte bij mijn broer hebben meegekeken, die in groep 4 zat. Maar het meeste heb ik geleerd door met mijn eigen naam te spelen. ‘Marlot’ is een naam waar je heel woorden van kan maken: tol, ram, lot, lam, tam, etc. Daar begon het ooit mee. Doordat ik lezen zo leuk vond ging ik hier mee verder en op een dag pakte ik een boek van mijn broer en begon daar tot mijn ouders verbazing uit te lezen.
Het begin van groep 3 vond ik doodsaai. Ik had een groep overgeslagen en dat was maar goed ook, want toen verveelde ik me al. In mijn vrije tijd las ik al heel veel boeken en zo had ik aan het begin van groep 4 avi 9+. In groep 4 begon ook met het lezen van boeken als Harry Potter (en man, wat was ik verslaafd!). Aan het einde van het jaar kregen we een speciaal leesgroepje, nadat twee andere kinderen ook avi 9+ hadden behaald. Daar mochten we eindelijk de ‘leuke’ boeken lezen! Eindelijk niet meer die stomme avi 9 boeken – nee wij lazen bijvoorbeeld Harry Potter.
Daar stopte mijn liefde voor taal echter niet. Ik begon af en toe korte verhaaltjes te schrijven. Meestal schreef ik geen einde of waren het amper verhaaltjes te noemen. Totdat er een wedstrijd was van de kinderboekenweek. Er was een stukje voorgeschreven en voor de wedstrijd moest je dat afschrijven. Ik ging enthousiast aan de slag en na uren inspanning had ik mijn verhaal af. En wonder boven wonder won ik een prijs! Ik hoorde bij een van de honderd die een prijsje won. Ik kan me nog goed herinneren hoe trots ik was – en dat ik jaloers was op de nummer 1. Zij vertelde in de krant dat ze niet eens schrijfster wilde worden. En dat terwijl het mijn droomberoep was.
Ondertussen is mijn droomberoep nog steeds schrijfster. Tijdens de basis en middelbare school ben ik verhalen blijven schrijven. Nu ik een blog heb ik schrijf ik in een iets andere vorm, maar ben ik natuurlijk nog altijd bezig met schrijven. Dat vind ik uiteindelijk het belangrijkste. Schrijven is een talent dat je kan vormen en kneden en ik denk dat het heel belangrijk is daarmee bezig te blijven. Dat doe ik, al ben ik wel reëler geworden. De kans dat ik als (verhalen)schrijfster kan leven is natuurlijk nihil. Ik ben dus ook gewoon een studie gaan doen – die me goed bevalt – maar ondertussen zal ik blijven schrijven. Als hobby en wie weet ooit als beroep. Voor nu blijf ik in ieder geval hier op mijn blog schrijven en dat bevalt me ontzettend goed.
Ik zie mezelf niet als een schrijftalent en dat heb ik ook nooit gedaan. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die een groot talent hebben voor schrijven, maar dat er wel veel mensen zijn die een aanleg hebben voor schrijven. Met mijn liefde voor schrijven en misschien een kleine aanleg, ben ik mijn schrijfstijl gaan vormen, zoals Hester ook op haar blog zei. Op het moment ben ik nog niet tevreden met mijn schrijfstijl. Het schrijven van een blog is een compleet andere manier van schrijven dan het schrijven van een fictie verhaal. Dit merk ik ook heel goed bij het schrijven van mijn posts: ze komen er niet altijd helemaal lekker uit of het is niet een goed geheel. Iets wat voor mijn gevoel gemakkelijker gaat bij het schrijven van een verhaal. Daarnaast vind ik dat mijn woordenschat nog te klein is en dat ik eigenlijk nog teveel fouten maak. Dat zijn natuurlijk mooie punten om aan te werken en dat probeer ik ook iedere dag te doen: door het lezen van boeken, maar ook door de regels op te zoeken. Over de tijd ben ik zeker wel gegroeid. Oude verhalen vind ik dan ook ‘leuk’ om terug te lezen, zodat ik kan vergelijken hoeveel ik gegroeid ben. Ik hoop dat ik in de toekomst net zo blijf groeien en dat ik over een aantal jaar mijn blog terug kan lezen en denken “wat een verschil!”.
Dit is precies hoe ik over schrijvers denk
Als mensen me vragen wat ik later wil worden, dan antwoord ik altijd iets met technische bedrijfskundige, maar denk ik altijd ‘schrijfster’. Voor nu een mooie droom en wie weet over een aantal jaar werkelijkheid.
Wat wil jij later worden? Of wat voor droom heb jij?
Instagram – Facebook – Twitter