“Nou, ga staan dan!” Ongeduldig wiebelt ze heen en weer. Ik friebel wat met mijn handen, een nerveus glimlachje speelt op mijn mond.
“Ja maar…” vanuit mijn ooghoeken zie ik een paar mensen aan komen lopen. Ik knik naar ze, als reden waarom ik treuzel.
Als ze voorbij zijn gelopen, slaak ik een diep zucht. “Kom op dan,” fluister ik tegen mezelf. Mijn jas leg ik op mijn tas neer en trillend ga ik weer rechtop staan. Oke, het is een stuk kouder dan ik verwacht had. Al gauw hoor ik het eerste klikgeluidje.
Nadat Maaike en ik een tijdlang bij Robbies hadden gezeten, gelunched hadden bij de Bagels & Beans en nog even gewinkeld hadden, besloten we een rustig straatje op te zoeken. Gewapend met onze camera’s gingen we op pad.
Een hele tijd terug heb ik gezegd dat ik graag eens outfitfoto’s wil uploaden. Niet dat ik nou zo’n geweldige stijl heb en ook niet dat ik nou zo fotogeniek ben (oke, verre van zelfs), maar ik vind kleding wel leuk. Het lijkt me gewoon tof om eens een paar keer te proberen. Plus, wie weet leer ik dan eindelijk eens hoe ik normaal op een foto moet staan.
Zo gezegd, zo gedaan. Maaike vond het helemaal niet erg om achter de camera te staan (en met mijn 50mm lens te spelen) en ik zou eindelijk mijn outfitfoto’s hebben. De realiteit viel echter tegen. Het straatje dat ik uitgekozen had was misschien wel rustig, maar ook niet zo rustig als ik verwacht had. Om de paar minuten liepen er wel weer mensen voorbij. Daarbij ben ik nonfotogeniek en ik voel ik me voor de camera nogal ongemakkelijk.
Naarmate onze fotosessie vorderde voelde ik me wel steeds meer op m’n gemak. Al die mensen konden me steeds minder schelen en ik kon steeds meer lachen om alle bizarre foto’s – ja, die waren er, meer dan genoeg! En er zaten zelfs best wel redelijke foto’s bij.
