Duizenden lichtjes, een knipperende straatlamp, miniatuur auto’s die voorbij rijden: één blik naar links en dit is het uitzicht wat ik heb. Tot ver in de verte kan ik de bomen, stenen en mensen van Utrecht zien. Een beeld dat iedere keer weer adembenemend mooi is. Of het nou ’s ochtends vroeg als ik net wakker word, ’s middags als ik in de lift sta of ’s avonds als ik vanuit mijn bed lig te staren is. Iedere keer weer bekruipt me een gevoel: het is goed. Dit voelt als mijn plekje.
Natuurlijk heeft dat niet alleen te maken met de prachtige omgeving of het toffe gebouw waarin ik woon. Alhoewel, eerlijk is eerlijk, ik ben nog niet helemaal geaard in mijn nieuwe huis. Lange dagen, introducties en af en toe even rust nodig hebben, hebben ervoor gezorgd dat ik weinig thuis was of op bed in slaap viel. Gelukkig begint langzaam aan alles een beetje normaal te worden. Mijn rooster ken ik uit mijn hoofd (of nou ja, bijna dan), ik heb steeds minder vaak Google Maps nodig en ik heb eindelijk het idee dat ik echt wat nuttigs doe bij mijn studie.
Maar tja, die studie. Dat is wel even wennen. Als je al drie jaar lang student bent, al weet hoe je wetenschappelijke artikelen leest, hoe je moet studeren en wat handige tools zijn, dan is het gek om weer opnieuw in die wereld te stappen. De wereld van alles ontdekken. Hoewel de meeste dingen voor mij natuurlijk niet zo nieuw zijn, moet ik wel weer mijn plekje vinden. Stiekem is het best overweldigend en vermoeiend, meer dan dat ik verwacht had.
Daar komt natuurlijk nog bij dat ik het combineer met een andere studie. Eigenlijk moet ik daar ook weer mijn plekje vinden. Hoe combineer ik het qua aantal vakken, reizen en opdrachten? Dat is nog even zoeken en maakt het soms best vermoeiend. We zijn pas net bezig, maar eigenlijk verlang ik alweer naar verre landen en besneeuwde bergen.
Afgelopen maandag rook de lucht anders: de geur van kou, van Oostenrijk hing in de lucht. In gedachten zat ik al in de auto of in het vliegtuig, gewapend met een kleine koffer en natuurlijk mijn camera. Voeg daar nog de eerste beelden van de besneeuwde pistes aan toe en mijn hart schreeuwt om vakantie.
Voorlopig blijft het nog even bij dromen, want weinig vakanties zijn jammer genoeg ook onderdeel van het studentenleven. Eerst maar eens hard werken voor mijn studie. En misschien wat regelmatiger bloggen.