Ik ben een twijfelkont. In hart en nieren. Altijd al geweest en dat zal ik waarschijnlijk ook altijd blijven. Nou denk ik dat twijfelen helemaal niet erg is. Het kan er namelijk voor zorgen dat je goed nadenkt over je keuzes en dat heeft er in het verleden al vaker over gezorgd dat ik ‘goede’ keuzes heb gemaakt. Het gevaar ligt hem echter in niet verder komen dan het twijfelproces.
Zelfs als ik al een keuze heb gemaakt, blijf ik twijfelen. Zo ook met mijn studie. Ik vind mijn studie niet stom en ben er niet ongelukkig, maar ik vind mijn studie ook niet geweldig en mega interessant. Dat laatste doet me steeds meer twijfelen. Zit ik wel goed in Eindhoven? Ben ik wel zo technisch als ik denk? Wil ik dit wel de rest van mijn leven? En dus ben ik weer studies gaan bekijken. Tegelijkertijd twijfel ik ook daarover. Want is deze nieuwe zoektocht niet gewoon een verlangen naar avontuur, naar de behoefte aan verandering?
Ik heb lang geloofd dat ik iemand ben die houd van routine en die niet goed met verandering om kan gaan. Dat is niet helemaal waar. Ik houd van een goede planning en organisatie, maar dat is niet hetzelfde als niet houden van verandering. Je leven kan nog zo goed georganiseerd zijn, maar wel iedere week er anders uit zien.
Langzaam aan begin ik steeds meer te geloven dat ik verandering juist heel fijn vind. Ondanks dat ik het dood eng vind om alleen nieuwe plekken te bezoeken, nieuwe mensen te ontmoeten en met weinig voorkennis ergens in te stappen, kan ik er ook heel veel voldoening uit halen. Natuurlijk zijn er momenten dat het tegenvalt, maar heel vaak pakken dingen ook goed uit en dat geeft me enorm veel energie.
Kijk bijvoorbeeld naar mijn blog. Toen ik begon met (destijds) Gluutloos, was ik daar ongelofelijk enthousiast over. Toen ik voor het eerst naar een event ging, gaf me dat – ondanks de doodsangsten die ik van tevoren doorging – zoveel energie. En door het bloggen leerde ik nieuwe mensen kennen, waar ik heel blij van werd. Alles was nieuw en ik was misschien wel energieker dan ik lange tijd was geweest – al zou dat ook met mijn ijzerpillen te maken kunnen hebben.
Een tijdje terug besloot ik over andere dingen te gaan schrijven en ook dat gaf me een tijd lang weer de energie om door te gaan. Tot de blogdip van de afgelopen weken. Eigenlijk kan ik het bijna niet meer ontkennen. Verandering geeft me energie. Misschien moet dat wel mijn niche worden: verandering.
De meest bekende tip voor het vinden van je niche is dat je moet schrijven over je passie. Het probleem bij mij is dat ik niet weet wat mijn passie is. Niet dat ik geen hobby’s heb of dat ik niets leuk vind. Ik vind hockey leuk (zowel om te doen als te kijken), rijd graag paard, zit voor iedere GP van de Formule 1 voor de tv en zou het ook heel tof vinden om zelf mijn racelicentie te halen. Schrijven en fotograferen zijn altijd grote passies van me geweest, ik spendeer mijn avonden het liefst met een film, serie of boek en tekende altijd graag, het liefst onder het genot van een goede muziek playlist en heerlijke kop koffie. Genoeg dingen die ik leuk vind dus. Ik zou echter geen idee hebben hoe ik over één van deze dingen zou kunnen bloggen.
De reden dat ik een blog ben gestart was omdat ik mijn passie voor schrijven en fotograferen ergens kwijt wilde en wilde groeien. Dat is nog steeds de reden dat ik bloggen heel leuk vind en ik het de afgelopen twee weken ook heel erg gemist heb. Ondanks mijn dipje van gisteren op Twitter, ben ik nog zeker niet van plan om te stoppen. Jullie zijn niet zomaar van me af! Maar de hoe en wat zouden best flink kunnen veranderen de komende tijd. Ook is de kans groot dat ik het even rustiger aan ga doen. Mezelf even de kans geven om rustig na te denken en weer in een creatieve flow te komen.
Wat ik nou echt met deze post wil zeggen? Ik weet het niet. Of moet ik zeggen: ik twijfel?